Zwierzęta mają charakterystyczne dla siebie gatunki świerzbowców. Świerzbowiec ludzki może wprawdzie przedostać się na kota, zasiedlić na krótko jego skórę i spowodować podrażnienie lub jej swędzenie, ale nie jest w stanie dokończyć tam swojego cyklu rozwojowego i obumiera. Nie dochodzi więc do trwałej infekcji. Załączam 8 chorób, którymi można zarazić się od kota. 1. Toksoplazmoza. Jest to choroba wywoływana przez pierwotniaka – Toxoplasma Gondii. Człowiek zaraża się poprzez zjedzenie surowego lub niedogotowanego mięsa, surowych, nieumytych warzyw lub podczas pracy w ogrodzie. Kot stanowi dla tego pasożyta żywiciela ostatecznego (czyli w jego Grzybica nie jest chorobą zagrażającą życiu, ale jest bardzo zaraźliwa i wymaga interwencji lekarza weterynarii. Znajomość objawów grzybicy u psów może pomóc Ci złapać chorobę, zanim przeniesie się ona na ludzi lub inne zwierzęta domowe. U psów grzybica objawia się zazwyczaj jako okrągłe obszary utraty włosów na całym ciele. W Polsce, w wysokiej trawie i poszyciu czają się na swoje ulubione ofiary – psy – przede wszystkim kleszcz pospolity, kleszcz łąkowy i kleszcz psi. Ukąszenie psa przez kleszcza może przenieść na tego ostatniego niebezpieczne choroby, jak wirus kleszczowego zapalenia mózgu, borelioza, babeszjoza lub erlichioza czy anaplazmoza. Jeśli chodzi o tasiemca, to zarazić się nim można jedynie zjadając larwy robaka. Te mogą znajdować się w kale zwierzęcia i na jego sierści, ale również na owocach (szczególnie leśnych), czy warzywach. Jeśli chodzi o pierwotniaki, to brak jest jakichkolwiek danych wskazujących na to, że człowiek może w ogóle przejąć je od kota. Według Głównego Lekarza Weterynarii analizy próbek potwierdzają, że tajemnicza choroba kotów to ptasia grypa. Do 26 czerwca do godz. 11:00 przebadano 11 próbek w Państwowym Instytucie Weterynaryjnym w Puławach, z czego 9 dało wynik dodatni w kierunku grypy H5N1. Dodatnie próbki pochodzą z Poznania, Trójmiasta oraz Lublina. Objawy białaczki u kota mogą być bardzo zróżnicowane. Wirus zdecydowanie osłabia odporność zwierzęcia, co w konsekwencji prowadzi do częstych i przedłużających się infekcji. Głównie są to choroby dróg oddechowych, czy stany zapalne jamy ustnej i dziąseł, ale również infekcje pasożytnicze, a także problemy związane z cIceYr. Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 13:36 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 9 minut Całkiem sporo mówi się o chorobach, którymi ludzie mogą zarazić się od zwierząt. Niewielu właścicieli jednak wie, że możliwa jest też sytuacja odwrotna, gdy właściciel zaraża chorobą swojego pupila. Olesya Kuznetsova / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Grypa, schorzenia górnych dróg oddechowych Świnka albo zapalenie ślinianek przyusznych Grzybica skóry MRSA, czyli gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus) oporny na metycylinę Salmonella Giardia lamblia, czyli lamblioza, giardioza Gruźlica Choroby cywilizacyjne Jak chronić nasze zwierzaki? Podczas gdy wiedza o chorobach zwierząt, które mogą być groźne dla człowieka (tzw. zoonozy), jest już dość powszechna, rzadko zastanawiamy się nad sytuacją odwrotną. W Polsce nie prowadzi się badań statystycznych na ten temat, ale z pomocą przychodzi anglojęzyczna literatura akademicka. W ciągu ostatnich trzech dziesięcioleci ukazało się ponad 50 prac naukowych dokumentujących przenoszenie chorób z ludzi na zwierzęta (tzw. odwrotna zoonoza). Badano zwierzęta domowe, hodowlane oraz dzikie i okazało się, że choroby, które im przekazaliśmy, były spowodowane przez: bakterie (38 proc.), wirusy (29 proc.), pasożyty (21 proc.) i grzyby (12 proc.). Grypa, schorzenia górnych dróg oddechowych Zarówno ludzie, jak i zwierzęta bywają przeziębieni, a wirusy, jakie wywołują katar, nie muszą być wcale różne dla każdego z gatunków. Prawdopodobieństwo zarażenia psa czy kota istnieje. Niestety, to samo można powiedzieć o grypie. Do niedawna byliśmy przekonani, że nie przenosi się ona z człowieka na zwierzę, jednak wirusy nieustannie mutują, zmieniając całe sekwencje DNA. Oznacza to, że niektóre mogą zakazić ludzi i ich koty czy psy. I choć obecnie ryzyko jest niewielkie, nie wiemy, co przyniesie przyszłość. Pierwszy udokumentowany przypadek zarażenia zwierzaka grypą przez właściciela miał miejsce w 2009 r. w Oregonie (USA) i został opisany przez naukowców z tamtejszego uniwersytetu stanowego. Mieszkająca z kotem kobieta zapadła na ciężką infekcję i trafiła do szpitala. W trakcie jej pobytu na oddziale zapalenie płuc spowodowane tym samym wirusem grypy typu H1N1 zdiagnozowano u jej ulubieńca. Kot nie wychodził z domu, nie miał kontaktów z innymi ludźmi ani żadnymi zwierzętami. W latach 2011-2012 zidentyfikowano w Stanach kolejne przypadki przeniesienia infekcji H1N1 z ludzi na ich czworonogi (13 kotów i pies). Przeprowadzono też szereg badań serologicznych, które potwierdziły ekspozycję i reakcję na wirusy ludzkiej grypy u zwierząt domowych. Objawy choroby zawsze były podobne do obserwowanych u ludzi – niewydolność układu oddechowego i brak apetytu. Obok wirusa świńskiej grypy H1N1 dla psów, a głównie kotów, groźny jest wirus ptasiej grypy H5N1, powodujący ciężkie, często śmiertelne infekcje. – Pewnego razu trafił do mnie pies z zapaleniem krtani – mówi Anna Sternak, lekarz weterynarii z Gliwic. – W trakcie wywiadu dowiedziałam się, że ma bardzo bliski kontakt ze swoim panem i śpi z nim w jednym łóżku z pyskiem przy jego twarzy, a pan właśnie skończył chorować na zapalenie krtani. Kiedy porównałam objawy, okazało się, że są takie same. Zawsze pytam w wywiadzie, czy w domu jest ktoś zakaźnie chory. Jeśli tak, to często okazuje się, że zwierzak zaraził się od człowieka. – Kilkadziesiąt razy po zdiagnozowaniu u psa anginy, pytałem, czy w domu ktoś właśnie przechodzi lub przechodził ostre zapalenie migdałków – twierdzi Adam Szymaniak, lekarz weterynarii z Łodzi – i uzyskiwałem potwierdzenie. Zazwyczaj chory zwierzak jest najbliżej związany z tą osobą, np. śpi z nią w jednym łóżku. Świnka albo zapalenie ślinianek przyusznych Świnka jest zakaźną chorobą wirusową wywoływaną przez wirus RNA z rodziny paramyksowirusów. Dotyka najczęściej dzieci, a jej objawy to gorączka i bóle głowy, którym towarzyszy zwykle charakterystyczny bolesny obrzęk ślinianek przyusznych. Od 2004 r. w Polsce szczepienie przeciwko śwince (MMR) jest obowiązkowe, jednak ponieważ choroba atakuje ludzi w każdym wieku, wciąż rejestruje się u nas ok. 1500-2000 przypadków rocznie. Weterynarze twierdzą, że chociaż zdarza się to rzadko, wirusem świnki zarazić się mogą psy. Objawy są podobne jak u ludzi: gorączka, brak apetytu i obrzęk ślinianek poniżej uszu. Chociaż nie ma żadnych specjalnych lekarstw na świnkę u psów, weterynarz może zlecić leczenie objawowe, zapewniające im jak najbardziej komfortowy powrót do zdrowia. Większość zdrowieje w ciągu pięciu do dziesięciu dni. Grzybica skóry Grzybica to infekcja skóry, która dotyka zarówno ludzi, jak i zwierzęta i jest wywoływana przez grzyby. Podstawowym objawem u ludzi jest swędząca, okrągła wysypka. U psów i kotów na skórze pojawiają się szorstkie okrągłe zmiany, które mogą, ale nie muszą, swędzić. W tych miejscach zaczyna również wypadać sierść. Czasami spotykamy się też z grzybicą, która nie daje żadnych widocznych oznak. Grzybica przenosi się przez bezpośredni kontakt z zarażoną osobą (człowiekiem lub zwierzęciem), a także poprzez zanieczyszczone przedmioty, najczęściej higieny osobistej, takie jak szczotki, ręczniki itp. Leczy się ją miejscowo za pomocą maści przeciwgrzybiczych (po wcześniejszym wygoleniu zakażonych miejsc) i, jeśli to konieczne, systemowo zawiesiną przeciwgrzybiczą lub lekami doustnymi. Zalecane jest również używanie specjalnych szamponów, które minimalizują rozprzestrzenianie się zarodników, co pozwala uniknąć dalszych infekcji. – Obok chorób górnych dróg oddechowych najczęściej spotykaną odwrotną zoonozą są schorzenia dermatologiczne – twierdzi dr Anna Sternak – a z nich najbardziej popularna jest grzybica, która łatwo rozprzestrzenia się w obie strony. To najczęstsza dwukierunkowa choroba zakaźna człowieka i zwierzęcia. Przeczytaj także: Chronią przed chorobami serca, łagodzą depresję. To nie leki, tylko nasi najlepsi przyjaciele MRSA, czyli gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus) oporny na metycylinę MRSA wywołują bakterie Staphylococcus aureus, które rozwinęły oporność na kilka rodzajów popularnych antybiotyków (w tym np. penicyliny). Występują szczególnie powszechnie w placówkach służby zdrowia i są najczęstszą przyczyną zakażeń wewnątrzszpitalnych, na które szczególnie podatni są pacjenci z obniżoną odpornością. Zakażenie gronkowcem zwykle powoduje infekcje skóry, ale możliwe jest również zapalenie płuc, infekcje miejsca operowanego czy posocznica (infekcja krwi – sepsa). MRSA może być przenoszony przez ludzi i zwierzęta domowe w obu kierunkach. Na szczęście pracujący w placówkach opieki zdrowotnej właściciele zwierzaków mają bardzo małe szanse na przeniesienie gronkowca złocistego opornego na metycylinę na swoich ulubieńców. Mogą stanowić zagrożenie tylko w przypadku, gdy zostaną aktywnie zakażeni. Leczenie MRSA polega na pobraniu szczepu do hodowli i przetestowaniu, na jakie antybiotyki reaguje. Pacjent przyjmuje wybrany lek zwykle przez 6 do 8 tygodni, a po zakończeniu jego podawania ponownie hoduje się gronkowca, aby upewnić się, że ustąpił. Zainfekowane zwierzę można zidentyfikować przez pobranie wymazu z niegojącej się rany, a postępowanie lecznicze jest podobne jak u ludzi. Salmonella Salmonella zazwyczaj wiąże się z zatruciem pokarmowym, jednak może być przenoszona na zwierzęta poprzez kontakt z zarażonymi ludźmi i odwrotnie. Zarówno u ludzi, jak i u ich zwierzaków salmonella powoduje nudności, wymioty, biegunkę, gorączkę oraz bolesne skurcze brzucha. Pocieszyć może nas fakt, że psy i koty są na nią bardziej odporne niż ludzie. Giardia lamblia, czyli lamblioza, giardioza To choroba pasożytnicza jelita cienkiego wywoływana przez pierwotniaki. Występuje na całym świecie, częściej w krajach subtropikalnych i tropikalnych o niskim standardzie życia ludności (10-20 proc. zarażonej populacji) niż w krajach wysoko uprzemysłowionych (1-5 proc. zarażonych). U ludzi, chociaż częsta, zwykle przebiega bezobjawowo, podobnie jak u większości dorosłych czworonogów (w zbadanym ognisku giardiazy wywołanym przez skażoną wodę u dwóch trzecich zakażonych wystąpiła postać bezobjawowa). Na rozwinięcie się choroby narażone są najczęściej młode osobniki. Pierwotniakiem mogą zakazić się psy, koty, a nawet zwierzęta egzotyczne. Rozprzestrzenia się poprzez kontakt z kałem chorych (wydalanie lamblii w kale trwa sześć miesięcy lub dłużej) albo zanieczyszczoną cystami pasożyta wodą pitną z kałuż, studni, jezior, strumieni i basenów. Choroba może zostać przeniesiona z człowieka na zwierzę, chociaż najczęściej przenosi się pomiędzy zwierzętami, np. w sklepie zoologicznym lub na terenie zatłoczonej hodowli. Okres wylęgania wynosi 9-15 dni. Objawy to przewlekła cuchnąca biegunka, bóle brzucha, wzdęcia, utrata masy ciała, brak apetytu, gorączka. Ich nasilenie zależy od intensywności inwazji i osobniczej wrażliwości organizmu. Weterynarz potwierdza diagnozę poprzez analizę kału. Przeczytaj także: Siedem chorób, którymi możemy zarazić się od psa Gruźlica To przewlekła choroba zakaźna dróg oddechowych wywołana przez bakterie Mycobacterium tuberculosis. Gruźlica ludzka rzadko zakaża zwierzęta. U bydła przyczyną gruźlicy są bakterie Mycobacterium bovis i tą gruźlicą może zarazić się większość ssaków stałocieplnych, w tym zwierzęta domowe, gospodarskie, i ludzie. Objawy u zwierząt obejmują kaszel i spadek wagi, a także guzki, ropnie lub rany ugryzione, które nie chcą się goić. Psy i koty mogą zarazić się na wiele sposobów: doustnie (picie niepasteryzowanego zakażonego mleka krowiego, spożywanie mięsa zarażonych zwierząt) lub poprzez wdychanie (bliski kontakt z zarażonymi zwierzętami lub ludźmi). Zwierzęta mogą również zostać zarażone przez ranę zainfekowaną bakteriami obecnymi w otoczeniu. Zarażenie się zwierzęcia od człowieka jest teoretycznie możliwe, ale trudne do udowodnienia. Niemniej jednak, gdy zwierzę zostanie zidentyfikowane jako dodatnie, może to być oznaką wystąpienia gruźlicy w całym gospodarstwie domowym. W rezultacie właściciele czworonoga badani są pod kątem ukrytej infekcji. Choroby cywilizacyjne Chodzi tu o ludzkie praktyki, które mogą źle się przysłużyć zwierzakom. I tak na przykład szkodliwe dla wszystkich domowników jest palenie tytoniu, szczególnie bierne. Okazuje się bowiem, że dym z bocznego strumienia zawiera od 5 do 15 razy więcej dwutlenku węgla oraz od 2 do 20 razy więcej nikotyny. Wdychanie go powoduje, i zostało to udowodnione, wiele ciężkich chorób, jak np. choroby układu oddechowego czy rak. Mamy więc kolejny powód do rzucenia palenia, a przynajmniej niepalenia w pomieszczeniach, w których przebywają nasi ulubieńcy. Kolejną przypadłością współczesnego człowieka, którą łatwo przekazać psu czy kotu, jest otyłość. Badania na temat przekarmiania psów przeprowadzono w Danii. Choć wybrana grupa nie była liczna (250 osobników), to wykazano ciekawe powiązania. 20 proc. zwierzaków cierpiało na otyłość lub miało nadwagę i należały one głównie do osób z nadwagą. Ludzie niekontrolujący swojej wagi mieli dwa razy częściej otyłe psy niż osoby o normalnej tuszy. Przeczytaj także: Siedem chorób, którymi możemy zarazić się od kota Jak chronić nasze zwierzaki? O tym, że właściciele nie są świadomi, że mogą zarazić swojego pupila, wspomina dr Anna Sternak. – Zazwyczaj właściciele zwierząt nie informują nas, że przebyli właśnie jakąś chorobę zakaźną – mówi dr Szymaniak – Niechętnie przyznają się też do grzybicy. Niektórzy kompletnie nie łączą faktów, że jeśli są chorzy i mają np. kaszel i gorączkę, a później u ich psów czy kotów występują identyczne objawy, to znaczy, że mogły się od nich zarazić. Najczęściej o przenoszenie chorób zakaźnych obwiniane są zwierzęta, nie ludzie. Nie unikajmy więc szczepień obowiązkowych, a dodatkowo co roku stosujmy szczepionki przeciw grypie. A najważniejsze – przestrzegajmy zasad higieny. Nawet jeśli prawdopodobieństwo przeniesienia choroby na naszego psa lub kota jest niskie, nie zapominajmy o prostych środkach ostrożności, takich jak: mycie rąk przed i po głaskaniu, karmieniu oraz toalecie, unikanie oblizania twarzy, zapobieganie piciu wody z WC, kichanie w chusteczkę, a nie na czworonoga, unikanie spania w jednym łóżku. Ochrona zwierząt domowych przed chorobami nie różni się niczym od dbania o siebie i swoją rodzinę. Nie polegajmy wyłącznie na internecie, w razie choroby omówmy z lekarzem rodzinnym oraz weterynarzem potencjalne możliwości przeniesienia jej na psa czy kota. Ryzyko jest zawsze większe u zwierząt z osłabionym układem odpornościowym, dotkniętych zaburzeniami immunologicznymi spowodowanymi infekcjami, chemioterapią, stosowaniem sterydów, cukrzycą itp. Zobacz również: Które środki najlepiej chronią przed kleszczami? Czym pryskać dzieci i zwierzęta? To musisz wiedzieć na temat wścieklizny Zarazili się bakterią ze śliny psa. Kobieta nie żyje, mężczyźnie amputowano ręce i nogi Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. choroby odzwierzęce choroby zakaźne choroby wirusowe choroby bakteryjne infekcje Czym można zarazić się na kąpielisku? Tych faktów nie wolno zlekceważyć Kiedy podczas plażowania roztapia nas tropikalny żar, ratunku szukamy w chłodnej wodzie. Zanim jednak do niej wskoczymy, sprawdźmy zalecenia instytucji... Medexpress Tą groźną bakterią można zarazić się wszędzie. Objawem przerażający ból Clostridioides (wcześniej: Clostridium) difficile to groźna bakteria, która w skrajnych przypadkach powodować może pęknięcie jelita. Wywołuje bardzo silne bóle... Klaudia Torchała Małpią ospą trudniej zarazić się niż COVID-19. Potrzebny bardzo bliski kontakt Małpia ospa pojawiła się na początku maja w Europie. Naukowcy są zaskoczeni faktem, że większość zakażonych nie podróżowała do Afryki, bo główne tam ta choroba... Klaudia Torchała 7 nietypowych objawów raka szyjki macicy Rak szyjki macicy jest wyjątkowo podstępną chorobą. Wcześnie wykryty, gdy występuje jeszcze w fazie przedinwazyjnej, daje 99,9 proc. szans na skuteczne... Hanna Szczygieł Badanie krwi pokaże, czy w ciągu czterech lat grozi ci zawał lub udar. Ważne odkrycie Naukowcy odkryli nowy sposób, by przewidzieć u pacjenta ryzyko udaru mózgu, zawału czy niewydolności serca, a nawet śmierci spowodowanej którąś z tych chorób w... Monika Mikołajska Siedem chorób, którymi możemy zarazić się od psa Lista zalet posiadania psa jest bardzo długa: okazja do codziennych spacerów, niższe ryzyko zawału i większa odporność na stres. Niestety, najlepszy przyjaciel... Zuzanna Opolska Siedem błędów, które mogą prowadzić do zarażenia się salmonellą Kurczowy ból brzucha, wymioty, biegunka? Tak objawia się zatrucie salmonellą, które może być śmiertelnym zagrożeniem dla dzieci i osób z obniżoną odpornością.... Zuzanna Opolska To jedna z niewielu chorób, której leczenie jest obowiązkowe. Za świadome zarażenie można trafić do więzienia Gruźlica to jedna z najbardziej zakaźnych chorób. Niesłusznie uważana jest za zapomnianą. W Polsce w 2019 r. zachorowało na nią ponad 5 tys. osób. — Na gruźlicę... Monika Mikołajska Chora na COVID-19 matka może zarazić dziecko, także na etapie ciąży SARS-CoV-2, wirus wywołujący COVID-19, może być przenoszony z matki na dziecko przed, w trakcie i po porodzie, jednak do zdarzeń takich dochodzi bardzo rzadko -... PAP Półpasiec - objawy, leczenie, powikłania. Jak można się zarazić?[WYJAŚNIAMY] Półpasiec jest chorobą wirusową i występuje jedynie u osób, które przechorowały wcześniej ospę wietrzną. Czynnikiem etiologicznym jest wirus VZV, który przy... Lek. Aleksandra Czachowska Czy fiv można zarazić się od kota? W trakcie swojej praktyki jako lekarz weterynarii, niejednokrotnie spotykam się z chorobami zakaźnymi u zwierząt domowych. Często, gdy podczas wykonywania diagnostyki pada określenie „choroba zakaźna”, pierwszym pytaniem właściciela jest – czy można się tą chorobą zarazić od kota? Czy jest ona dla człowieka groźna? Czy jest niebezpieczna dla dzieci? Dziś chciałabym wyjaśnić, czym jest koci HIV. Co to jest FIV u kota?W jaki sposób dochodzi do zarażania wirusem FIV?FIV u kota objawyKoci AIDS diagnostykaLeczenie Wirusa Nabytego Niedoboru Immunologicznego KotówJak możesz uchronić swoje zwierzę przed wirusem FIV?Co zrobić, kiedy u Twojego kociaka zdiagnozowany FIV? Co to jest FIV u kota? FIV, ponieważ taki jest prawidłowy skrót kociej choroby, to Wirus Nabytego Niedoboru Immunologicznego (odporności) Kotów (ang. feline immunodeficiency virus). Jest to wirus, który wywołuje u kotów domowych niedobór odporności, który określany jest jako „zespół niedoboru odporności”, a potocznie zwany jest kocim AIDS. Przebiegiem i sposobem zarażania przypomina ludzką odmianę tej choroby. Po raz pierwszy opisano go w 1986 roku, w Kalifornii, gdzie stwierdzono w jednym z domów w miejscowości Petaluma dużą grupę kotów, wolnych od FeLV (kociej białaczki), u których stwierdzano objawy bardzo obniżonej odporności o takim samym przebiegu choroby. Ostatecznie wyizolowano nowy typ wirusa, który okazał się właśnie odpowiedzialny za występowanie FIV. W jaki sposób dochodzi do zarażania wirusem FIV? Kot może zarazić się fiv? ” src=”https://cowsierscipiszczy. Pl/wp-content/uploads/2016/04/jak-kot-moze-zarazic-fiv. Jpg” alt=”jak kot może zarazić się fiv? ” width=”1200″ height=”800″ data-wp-pid=”2159″ /> jak kot może zarazić się fiv? Wirus obecny jest w: kociej ślinie, krwi, mleku, nasieniu, innych płynach ustrojowych. Najczęściej jednak dochodzi do infekcji w trakcie walk i pogryzień wzajemnych przez koty wolno żyjące i wychodzące. FIV u kota objawy Jakie są objawy fiv? Po kontakcie z wirusem możemy wyróżnić kilka etapów, najczęściej mówimy o pięciu kolejnych fazach rozwoju choroby. Faza 1 – jest to okres od momentu kontaktu z wirusem do około 6-9 tygodni. W tym czasie stwierdza się bardzo dużą ilość wirusa we krwi, organizm reaguje zatem jak na każdą infekcję wirusową. Często stwierdza się gorączkę, apatię, mogą występować zaburzenia żołądkowo – jelitowe. W trakcie badania zwierzęcia możemy wyczuwać powiększone węzły chłonne, nasunięte trzecie powieki. Jeśli organizm zwierzęcia ma wyższą odporność, właściciel może nie zaobserwować żadnych objawów klinicznych. W tym też okresie dochodzi do namnażania się wirusa w organizmie zwierzęcia. Faza 2 – jest to okres, w którym nie stwierdza się charakterystycznych zmian w organizmie zwierzęcia klinicznie. Inaczej jest to tak zwana faza bezobjawowa. Dochodzi do rozprzestrzeniania się wirusa po organizmie kota ale bez cech charakterystycznych jak w fazie 1. Może trwać kilka miesięcy lub lat. Kot staje się bezobjawowym nosicielem i siewcą wirusa. Jest potencjalnym zagrożeniem dla innych kotów. Faza 3 – na tym etapie stwierdzamy pogarszającą się kondycję zwierzęcia, obecność powiększonych węzłów chłonnych jeszcze bez wtórnych infekcji i dodatkowych objawów. Często stan kota tłumaczony jest wiekiem – staje się powolniejszy, częściej śpi, gorzej je. Ten etap może trwać kilka tygodni lub miesięcy. Faza 4 – w tym momencie zwierzęta trafiają do nas, lekarzy weterynarii najczęściej. Właścicieli niepokoją pogarszająca się kondycja skóry, zębów, często stwierdza się infekcje górnych dróg oddechowych, zapalenie dziąseł czy trudno gojące się rany na skórze. Opiekunowie zgłaszają pojawiające się często wymioty, coraz gorszy apetyt, spadek masy ciała. To w tym momencie najczęściej wykonujemy na prośbę właścicieli testy w kierunku chorób zakaźnych i właśnie w tej fazie najczęściej jest diagnozowany koci FIV. Faza 5 – do tego etapu najczęściej dochodzi u kotów wolno żyjących. Stwierdzamy wtedy bardzo duże osłabienie organizmu, niewydolność wielonarządową – nerek, wątroby, serca. U kotów domowych, jeśli właściciel wcześniej nie podjął takiej decyzji lub jeśli wtórne powikłania choroby są zagrażające życiu – jest podejmowana decyzja o eutanazji zwierzęcia. Koci AIDS diagnostyka Wykrywanie wirusa odbywa się w gabinecie weterynaryjnym za pomocą szybkich testów diagnostycznych wykorzystujących metodę ELISA (Enzyme Linked Immunosorbent Assay, czyli test immunoenzymatyczny inaczej nazywany immunoenzymosorpcyjnym). Jest to jeden z najpowszechniej stosowanych testów w badaniach naukowych oraz diagnostycznych. Służy do wykrywania określonych białek w badanym materiale z użyciem przeciwciał i określonych enzymów. Test FIV należy wykonywać u zwierząt powyżej 6 miesiąca życia, kiedy obecność przeciwciał matczynych nie jest już stwierdzana. Już po 10 minutach mamy odpowiedź, czy w organizmie zwierzęcia mamy obecnego wirusa, czy jest on wolny od niego. Wystarczy tylko kropla krwi do wykonania takiego testu. Test fiv Jeśli diagnoza jest pozytywna, co oznacza, że stwierdzono obecność wirusa, a chcemy mieć 100% pewności, możemy wykonać dodatkowe badania w specjalistycznych laboratoriach. Czas oczekiwania na wynik jest do 10 dni roboczych, ale daje pewność diagnozy. Zobacz na poniższym wideo jak może wyglądać kot ze zdiagnozowanym FIV Brady, an FIV cat, loves to have eye contact Leczenie Wirusa Nabytego Niedoboru Immunologicznego Kotów Samej obecności wirusa FIV w organizmie kota nie jesteśmy w stanie zwalczyć. Możemy jedynie poprawiać odporność zwierzęcia, chronić przed wtórnymi infekcjami bakteryjnym i innymi wirusami poprzez: regularne szczepienia, odrobaczenia, leczenie pojawiających się bieżących problemów zdrowotnych od razu po ich zaobserwowaniu. Jak możesz uchronić swoje zwierzę przed wirusem FIV? W Polsce szczepionka przeciw temu wirusowi nie jest dostępna. W Stanach zjednoczonych została zarejestrowana szczepionka, która zawiera 2 podtypy wirusa, nie chroni więc w pełni przed infekcją innymi podtypami tego wirusa. Aby ograniczyć szerzenie się wirusa wśród kotów domowych i wolno żyjących, najlepiej jest sterylizować i kastrować osobniki niehodowlane aby zapobiegać walkom i pogryzieniom w stadach kotów. Co zrobić, kiedy u Twojego kociaka zdiagnozowany FIV? Co zrobić kiedy u kota stwierdzono fiv? Należy pamiętać, że wirus ten nie jest chorobotwórczy dla ludzi. Jeśli mamy wątpliwości czy nasze zwierzę mogło zostać zainfekowane, należy test powtórzyć w przeciągu 3-6 tygodni, ponieważ zdarzają się wyniki tzw. fałszywie dodatnie. Jeśli natomiast diagnoza postawiona na podstawie wyników badania klinicznego i wykonanego testu jest jednoznaczna, należy zapewnić zwierzęciu odpowiednia opiekę lekarsko – weterynaryjną celem zwalczania wtórnych infekcji, regularnej profilaktyki i odrobaczeń a także kontroli krwi. Należy uniemożliwić kontakt z osobnikami zdrowymi ze względu na możliwość infekowania innych kotów. Zwierzę powinno dostawać karmę bardzo dobrej jakości, zawierającą składniki naturalnie podnoszącą oporność – bogatą w lizynę, nienasycone kwasy tłuszczowe a jako suplementu można wprowadzić preparaty z betaglukanem. Podsumowanie Po przeczytaniu tego artykułu wiesz już jak Twój kot może zarazić się wirusem FIV i jak możesz temu zapobiec. Wyjaśniłam Ci też jakie są objawy i przebieg kociego HIV, oraz jak postępować kiedy koci AIDS zostanie już wykryty. Czy zatem zwierzę ze stwierdzonym feline immunodeficiency virus stanowi dla nas zagrożenie i powinniśmy poddać je eutanazji? Na oba pytania, na podstawie doświadczenia lekarskiego i obserwacji własnych mogę odpowiedzieć – kot, u którego stwierdzono FIV nie stanowi zagrożenia dla ludzi, gdyż nie mogą się nim zarazić poprzez kontakt z krwią czy śliną kotów. Co więcej, przy odpowiednio prowadzonej profilaktyce i zapewnieniu odpowiednich warunków żywieniowych i bytowych – może pożyć wiele lat bez wtórnych powikłań i objawów klinicznych. Do korzyści płynących z posiadania kota nie trzeba nikogo przekonywać. Ludzie posiadający kota rzadziej chorują na depresję, przejawiają mniejsze skłonności do zawałów, a kocie mruczenie rozładowuje stres. Niestety koty mogą być również nosicielami groźnych dla człowieka chorób. Jakie choroby od kota są najpopularniejsze? W jaki sposób może dojść do zakażenia? Odpowiedzi na te i inne pytania poznasz w naszym artykule. Nie wszystkie kocie choroby są niebezpieczne dla człowieka. Niestety jednak są takie choroby przenoszone przez koty, które mogą być groźne dla ludzi – tak zwane zoonozy, czyli choroby odzwierzęce. Należą do nich zakaźne lub pasożytnicze choroby zwierząt, bądź przez zwierzęta tylko roznoszone, przenoszące się na człowieka poprzez kontakt bezpośredni lub kontakt z odchodami. Na szczęście większość zoonoz, którymi można zarazić się od kota, występuje sporadycznie, a kluczowe w ich zapobieganiu jest zwyczajne zachowanie zasad higieny oraz profilaktyka zdrowia kota. Choroby od kota – lista: 1. Choroba kociego pazura Choroba kociego pazura jest spowodowana przez bakterie Bartonella henseale, które są przenoszone przez pchły. U kota nie występują żadne objawy zakażenia, a bakterie przenikają do organizmu człowieka najczęściej na skutek podrapania przez kota-nosiciela (najczęściej młodego kota). Na początku w miejscu zadrapania pojawia się grudka zapalna czy miejscowe zaczerwienienie, a po upływie ok 2 tygodni może dojść do powiększenia węzłów chłonnych. Cechą charakterystyczną jest ich bolesność oraz są one łatwo przesuwalne względem skóry. Z czasem może dojść do zaropienia zajętego węzła oraz może pojawić się gorączka, bóle głowy, zmęczenie oraz nudności czy wymioty. W przypadku cięższego przebiegu choroby bądź obniżonej odporności chorego konieczna jest antybiotykoterapia. Aby ograniczyć możliwość zakażenia choroby od kota należy dbać o profilaktykę przeciwpchelną kotów oraz unikać zadrapań przez koty (zwłaszcza te dzikie). Jeśli dojdzie do zadrapania, należy uszkodzoną powierzchnię skóry zdezynfekować wodą utlenioną. 2. Bąblowica Bąblowica to niebezpieczna choroba pasożytnicza wywołana przez larwalną postać tasiemca bąblowcowego. Bąblowice mogą przenosić koty, ale najczęściej postacie dojrzałe tych tasiemców bytują w organizmach mięsożernych zwierząt leśnych, głównie lisów. Jaja pasożyta są wydalane z kałem do środowiska, a do zarażenia człowieka dochodzi drogą pokarmową poprzez połknięcie jaj tasiemca obecnych na sierści kota lub w odchodach kota. W przewodzie pokarmowym człowieka z połkniętych jaj wykluwają się larwy, które osiedlają się w narządach wewnętrznych, głównie w wątrobie i płucach, gdzie tworzą wypełnione płynem wielojamowe pęcherze. Stwarzają one ryzyko pęknięcia i krwotoku wewnętrznego oraz konieczność chirurgicznego usunięcia zainfekowanego narządu. Większość przypadków bąblowicy przebiega bezobjawowo, a sama choroba rozwija się bardzo długo. Na szczęście bąblowica w naszym kraju jest chorobą rzadką. Mimo to należy zawsze myć owoce i grzyby przyniesione z lasu, myć ręce po kontakcie z kotem czy jego kuwetą oraz regularnie odrobaczać kota. 3. Toksokaroza Toksokaroza to choroba pasożytnicza wywołana przez glistę kocią (Toxocara cati), którą zarazić się można poprzez spożycie zanieczyszczonej jajami pasożyta żywności bądź wody bądź – w przypadku dzieci – poprzez wkładanie do ust brudnych rąk. Prawdopodobne jest również zarażenie się dziecka jajami glisty podczas zabawy w piaskownicy (do której mogą mieć dostęp koty wolnożyjące). Dojrzałe pasożyty bytują w przewodzie pokarmowym zarażonych zwierząt (głównie kociąt), a wydalone z ich organizmów z kałem jaja po około trzech tygodniach spędzonych w środowisku zewnętrznym stają się inwazyjne, czyli zawierają larwę w stadium zdolnym do zarażenia. Małe larwy są bardzo lepkie, przez co z łatwością przyczepiają się do futra kota i mogą być przez kota roznoszone po podłodze, kuwecie, ale także na ręce opiekuna. Po połknięciu larwy dojrzewają w organizmie człowieka, a następnie umiejscawiają się w różnych narządach wewnętrznych – płucach, wątrobie, mózgu, a nawet oku – gdzie mogą żyć nawet kilka lat. Najczęściej zakażenie powoduje: gorączkę, ból brzucha, ból głowy, kaszel, bóle mięśniowe i stawowe. Zdiagnozowanie toksokarozy jest trudne, a o zarażeniu świadczy jedynie obecność swoistych przeciwciał w surowicy krwi. Leczenie jest trudne i długotrwałe, u pacjentów z objawami klinicznymi i potwierdzonym zarażeniem stosuje się leki przeciwpasożytnicze. Jak można zapobiec zakażeniu? Ważne jest regularne odrobaczania kotów oraz dbanie o higienę rąk – częste ich mycie przed jedzeniem i po kontakcie ze zwierzętami. Bardzo ważne jest pilnowanie dzieci, by pamiętały o myciu rąk po każdym powrocie z piaskownicy czy placu zabaw. 4. Wścieklizna Powszechnie uważa się, że ze zwierząt domowych tylko psy mogą zapadać na wściekliznę, co nie jest prawdą. Jeśli kot miał kontakt z wirusem, a nie został zaszczepiony również może być dla nas zagrożeniem. Do zakażenia dochodzi przez pogryzienie przez wściekłego kota. Koty nie są co prawda rezerwuarem tego wirusa, ale mogą go przenieść na człowieka, jeśli zostaną pogryzione przez dzikie zwierzę, np. lisa czy kunę. Dlatego potencjalnym zagrożeniem mogą być koty wychodzące i wolno żyjące. Należy pamiętać, że jest to bardzo groźna i śmiertelna choroba, dlatego po pogryzieniu przez dzikie zwierzę należy niezwłocznie udać się do lekarza. Do objawów wścieklizny należą: bóle głowy, gorączka, złe samopoczucie, pieczenie rany lub zaburzenia czucia w miejscu ugryzienia. Następnie mogą pojawić się symptomy zapalenia mózgu, czyli zaburzenia świadomości takie jak: omamy, nadpobudliwość, zaburzenia rytmu snu. Czasami występują też napady drgawek, duszności czy porażenie kończyn. Aby uniknąć zarażenia należy regularnie szczepić psy (w Polsce psy objęte są ustawowym obowiązkiem szczepienia przeciw wściekliźnie) oraz zalecane jest szczepienie kotów wychodzących. Unikajmy również kontaktu z dzikimi zwierzętami. 5. Chlamydioza Chlamydioza to bakteryjna choroba wywołana przez Chlamydophila felis, najczęściej dotykająca młode koty poniżej pierwszego roku życia. U kotów bakteria ta wywołuje przewlekłe zapalenie spojówek. Objawia się obfitym, surowiczym wysiękiem z worka spojówkowego, obrzękiem spojówek i mrużeniem oczu. Leczenie chorego kota polega na zastosowaniu kropli do oczu z antybiotykiem, ogólnej antybiotykoterapii oraz podając wspomagająco preparaty pobudzające odporność. Człowiek może zarazić się poprzez kontakt z wydzieliną z worka spojówkowego chorego kota. U mężczyzn objawia się nieprawidłową wydzieliną z cewki moczowej. U kobiet wśród dolegliwości wymienia się ból w podbrzuszu, uczucie pieczenia podczas oddawania moczu oraz upławy. Na szczęście bakteria wywołująca chorobę u kotów rzadko przenosi się na ludzi. Na wszelki wypadek należy zachować higienę rąk przy kontakcie z chorym kotem. W celu zapobiegania chorobie u kotów stosuje się szczepienia ochronne. 6. Grzybica Grzybice to najczęstsze choroby skóry u kota. Niestety grzybice są bardzo zaraźliwe zarówno dla ludzi jak i innych zwierząt, a ich leczenie jest dosyć uciążliwe. Grzybicę wywołują najczęściej dermatofity – pasożytnicze mikroskopijne grzyby, które żywią się substancjami zawartymi w komórkach skóry zwierzęcia. Najpowszechniejszy grzybem z tej grupy jest Microsporum canis. Najczęściej dotyka on młode, stare lub długowłose koty. Człowiek może zarazić się poprzez kontakt bezpośredni, ale również przebywając w zakażonym środowisku. Do objawów choroby występujących u kota należą przerzedzenie sierści i miejscowe wyłysienia, może wystąpić również lekki łupież. Głównym objawem choroby u człowieka są złuszczające zmiany, którym towarzyszy niewielka utrata włosów oraz pieczenie i świąd. Leczenie jest długotrwałe i najczęstszym rodzajem leczenia jest leczenie miejscowe – maści przeciwgrzybicze, szampony, ale również leki doustne. Aby nie dopuścić do przeniesienia choroby od kota na człowieka czy innego pupila, należy często sprzątać mieszkanie, prać pościel i kocie legowiska, koce w wysokiej temperaturze, a przede wszystkim często myć ręce (zawsze po zabawie z kotem). Jeśli nasz domowy kot często zażywa spacerów i ma kontakt z dzikimi kotami, warto go profilaktycznie zaszczepić. 7. Świerzb Świerzb jest wywoływany przez świerzbowca drążącego, należącego do rodziny roztoczy. Pasożytuje on na powierzchni skóry i żywi się jej komórkami. Może występować w dwóch postaciach świerzb uszny oraz skórny: świerzb uszny – pasożyt przebywa w przewodzie słuchowym kota. Chore zwierzę zaczyna mocno potrząsać głową, drapać się i staje się nerwowe. Z uszu wydziela się mazista, brunatna wydzielina lub suche, ciemne twory powstałe z naskórka przewodu słuchowego oraz odchodów pasożyta, świerzb skórny – rozprzestrzenia się na ciele kota. Początkowo świerzbowce żyją na zewnętrznej części małżowiny usznej kota, szyi, karku, łapkach i pyszczku. Stopniowo przechodzą na brzuch, a następnie w kierunku odbytu. Świerzb skórny można rozpoznać u kota, gdy zobaczymy łyse placki skóry, pozbawione sierści. Oba rodzaje świerzbowca są dosyć pospolitą kocią przypadłością. Najczęściej występują u kotów żyjących na wolności, szczególnie u zwierząt niedożywionych i brudnych. Na szczęście świerzbowiec bardzo rzadko przenosi się na ludzi, gdyż człowiek nie jest jego żywicielem ostatecznym. Do zakażenia może dojść w wyjątkowych sytuacjach np. przy obniżonej odporności (dzieci lub osoby w podeszłym wieku albo ludzie chorzy np. na białaczkę, AIDS, albo po przeszczepach narządów). Nie wywołuje to jednak żadnych groźnych skutków – lekkie zaczerwienienie i swędzenie ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Aby uniknąć zakażenia, należy obserwować furto kota (czy nie ma pierwszych objawów łysienia), a także często myć ręce i prać w wysokiej temperaturze ubrania/bieliznę/pościel. 8. Toksoplazmoza Toksoplazmoza jest chorobą wywoływaną przez pierwotniaka Toxoplasma gondii, który namnaża się w nabłonku jelit kotów. Następnie jest wydalany z kałem w postaci oocyst, które są niezwykle odporne na działanie warunków atmosferycznych i mogą przetrwać w środowisku wiele miesięcy. Oocysty po kilku dniach (1-5dni) w środowisku zewnętrznym stają się inwazyjne, a zdolność do zarażenia zachowują przez ponad rok. Oznacza to, że świeży kał chorego kota nie jest groźny. Co więcej, koty sieją oocysty tylko przy pierwszym zarażeniu toksoplazmozą – a więc kot seropozytywny (taki, który miał wcześniej kontakt z pierwotniakiem i wytworzył przeciwciała) jest właściwie bezpiecznym towarzyszem ciężarnej kobiety. Jeżeli kot jest seronegatywny (testy laboratoryjne wskazują, że nie był zarażony), jest jedynym kotem w domu, nie wychodzi na dwór i nie ma możliwości polowania na chore ptaki czy gryzonie, a ty nie karmisz go surowym mięsem – nie ma możliwości, że zarazisz się od niego toksoplazmozą. W Europie, wbrew powszechnie panującym opiniom, domowe koty stanowią małe zagrożenie zakażenia toksoplazmozą. Niebezpieczeństwo mogą stanowić koty karmione surowym mięsem, wolno żyjące i wychodzące z domu. Człowiek najczęściej zaraża się Toxoplazmozą drogą pokarmową, przez spożycie zakażonej wody, surowego lub niedogotowanego mięsa czy nieumytych owoców i warzyw. U osób ze sprawnym systemem odpornościowym choroba przebiega zazwyczaj bezobjawowo. Niestety pasożyt ma zdolność przenikania przez łożysko i dlatego wzbudza tyle obaw i niepokoju wśród kobiet w ciąży. Zarażenie płodu w łonie matki może powodować zaburzenia neurologiczne czy upośledzenie umysłowe u noworodka. Jednakże dzieje się tak tylko w przypadku kobiet, które nie miały wcześniej kontaktu z pierwotniakiem i nie wykształciły w ten sposób odporności (badania w kierunku obecności przeciwciał na toksoplazmozę zalecane są wszystkim kobietom w ciąży). Chcąc ograniczyć ryzyko zakażenia należy unikać spożywania surowego mięsa, zawsze dokładnie myć owoce i warzywa, oraz dbać o higienę rąk po kontakcie z kotami czy czyszczeniu kuwety. Częsta zmiana żwirku i dezynfekcja kuwety skutecznie chronią przez zarażeniem, a dla zwiększenia bezpieczeństwa można powierzyć obowiązek sprzątania kociej toalety innemu domownikowi. 9. Giardioza Giardioza jest wywoływana przez pospolicie występujący na całym świecie wiciowiec Giardia lamblia. Pasożyt ten bytuje w jelicie cienkim kota i może być przyczyną biegunek, ale zazwyczaj nie daje objawów. Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową po zjedzeniu cysty znajdującej się np. w wodzie, glebie czy pożywieniu zanieczyszczonym odchodami chorych zwierząt. Koty najczęściej zarażają się, przechodząc przez skażoną glebę i zlizując ją z łap lub pijąc skażoną wodę. Rozpoznanie Giardiozy u kotów polega na znalezieniu cyst w kale lub wykonaniu szybkich testów identyfikujących antygen w kale lub wymazie z prostnicy. Leczenie polega na podawaniu przez kilka dni preparatów przeciwpasożytniczych. Zwierzęta leczone z powodu giardiozy powinny być regularnie kąpane. Torbiele są zrzucane w kale i mogą pozostać na ciele zwierzęcia. Należy natychmiast zebrać i odpowiednio usunąć kał. Osoby mające kontakt z zarażonymi zwierzętami powinny dokładnie umyć ręce. Chociaż człowiek może zarazić się giardiozą od kota, najczęściej do zachorowania dochodzi po wypiciu skażonej wody. Po wykryciu giardiozy u kota warto zbadać wszystkich członków rodziny, bo nie wiadomo kto jest źródłem zakażenia, za giardią mogą zarazić się wszyscy domownicy: psy, koty oraz ludzie. Jakie choroby przenoszą koty – podsumowanie Mamy nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz jakie choroby przenoszą koty i które choroby od kota mogą być niebezpieczne dla człowieka. Większość z nich określa się mianem “choroby brudnych rąk”, co oznacza, że chcąc uniknąć zakażenia, wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Aby ograniczyć przeniesienie choroby od kota na człowieka warto dbać również o profilaktykę przeciwpchelną u kotów, a także odkażanie miejsca, w którym przebywały zapchlone zwierzęta. Należy również regularnie czyścić kuwetę kota, dbać o jego higienę osobistą oraz zawsze myć ręce po zabawie z kotem. Przeczytaj również: Sterylizacja kotki, kastracja kota…wszystko, co musisz o tym wiedzieć Zaropiałe oczy u kota. Jaki jest ich powód i czym je przemywać? Biegunka u kota. Przyczyny i leczenie rozwolnienia u kota Z końcem lata i początkiem jesieni coraz częściej będziemy borykać się z przeziębieniami, grypami oraz wszelkiej maści infekcjami. Czy ludzkie choroby są groźne dla kotów? Czy kot może się zarazić od człowieka? I co robić, aby uchronić się od biegania do dwóch specjalistów jednocześnie: internisty oraz weterynarza? Wskazówki znajdziecie poniżej. Na początku odpowiadamy na najważniejsze z pytań. Czy kot może się zarazić od człowieka? Tak! Istnieją choroby, które mogą przejść na kota z człowieka. Wiele przy tym zależy od patogenów powodujących dolegliwości, czyli przede wszystkim od tego, czy dana choroba wywołana została przez wirus czy przez bakterię. I na tych stwierdzeniach zgodność specjalistów (internistów oraz lekarzy weterynarii) w zasadzie się kończy… Ale po kolei. Koty szczególnie narażone na ludzkie choroby Na potencjalne zarażenia najbardziej narażone są kocie maluchy w wieku od 6. do 12. tygodnia życia. Nie mają jeszcze dobrze wykształconej własnej odporności, natomiast tracą wówczas tę nabytą dzięki swojej mamie. Jeśli zatem posiadasz hodowlę, lub wypadek losowy zdecydował, że do twojego domu trafił taki maluszek – jest to czas, w którym szczególnie warto zwracać uwagę na kwestie możliwego przeniesienia chorób z człowieka na kota. Przeziębienie i grypa – czy kot może się zarazić od człowieka? W tym przypadku zdania specjalistów są podzielone. Generalnie uważa się, że mruczki nie mogą chorować na przeziębienia, które spowodowały ludzkie wirusy. Podobnie sprawa ma się z ludzką grypą, wywołaną właśnie tymi patogenami. Inaczej wygląda to jednak, kiedy mamy do czynienia z przeziębieniem mieszanym – czasem zdarza się, że infekcja, na którą cierpimy to wynik „działania” i wirusów, i bakterii. Te ostatnie mogą przenosić się z ludzi na zwierzęta i odwrotnie. Wniosek? Lepiej dmuchać na zimne i uważać, jeśli nie chcemy zarazić naszego pupila. Angina Angina wywoływana jest przez bakterie (paciorkowce), które, jak wspomnieliśmy wyżej, mogą przenieść się na kota. Dlatego wówczas warto zachować ostrożność, podobnie jak w przypadku innych bakteryjnych zakażeń, np. chorób układu moczowego (!) czy dróg oddechowych. Oczywiście, zakażony kot nie musi cierpieć na dokładnie te same objawy, co człowiek i w praktyce zdarza się to rzadko, jednak… Niepotrzebne ci są wizyty u weterynarza, gdy ty właśnie przechodzisz anginę, a w tym samym czasie kot zachorował na zapalenie gardła! Gruźlica – przypadek szczególny O ile istnieją różne teorie dotyczące tego, czym kot może zarazić się od człowieka, specjaliści są zgodni co do jednej z chorób – gruźlicy. W dzisiejszych czasach nie stanowi już ona tak powszechnego problemu. Jeżeli jednak zostanie stwierdzona u jednego z domowników, należy szczególnie uważać na naszych futrzastych przyjaciół. Tak, koty zapadają na tę chorobę! Ryzyko przeniesienia jej z czworonoga na człowieka jest bardzo niskie, ale niestety – w odwrotną stronę – rośnie. Czyli podsumowując: prędzej to człowiek zarazi pupila gruźlicą, niż kot swojego opiekuna. Co robić, aby nie zarazić kota? Co zatem robić, kiedy zachorujesz? Nie popadaj w przesadę. Nie musisz stronić od głaskania kociaka. Nie trzeba także rezygnować z podawania mu jedzenia osobiście, ale na wszelki wypadek umyj wcześniej ręce. Powstrzymaj się za to od kichania prosto na mruczka i całowania go w pyszczek. Znając kocie ciągoty do sprawdzenia wszystkiego, co nowe i co właśnie ląduje na stole – raczej wyrzucaj zużyte chusteczki bezpośrednio do kosza. „Walające” się po całym domu to wylęgarnia zarazków, a widywaliśmy już koty biegające z nimi w pyszczku po całym mieszkaniu (fuj!). Jeśli kot sypia z tobą w jednym łóżku, nie ma powodu, by go z sypialni wyganiać. Pamiętaj jednak o jej regularnym wietrzeniu i częstej zmianie pościeli, choć to akurat kwestia stosowania zasad higieny podczas choroby, która… przy okazji służy też twojemu pupilowi. Czy stosujecie jakieś szczególne metody, by uchronić kota przez zarażeniem się chorobą? Czekamy na komentarze! Autor: Marta Martyniak Czym można zarazić się od kota? Powszechnie znanymi chorobami, takimi jak: grzybica czy świerzb, groźną dla kobiet w ciąży toksoplazmozą, a także bardzo trudną w leczeniu toksokarozą czy chlamydiozą, która u człowieka daje objawy rzeżączki. Są to antropozoonozy (inaczej zoonozy), czyli choroby odzwierzęce. Należą do nich zarówno zakaźne, jak i pasożytnicze choroby zwierząt, którymi może zarazić się także człowiek. Sprawdź, jakie jeszcze choroby przenoszą koty i jak uniknąć zakażenia. Lecznicze działanie psów było znane od dawna, okazuje się, że również koty mają pozytywny wpływ na zdrowie człowieka. Spis treściCZYM MOŻNA ZARAZIĆ SIĘ OD KOTA? JAKIE CHOROBY PRZENOSZĄ KOTY? Czy wiesz, że od kota można zarazić się chorobą kociego pazura, toksokarozą, świerzbem, a nawet grzybicą. Są to tzw. choroby odzwierzęce (inaczej zoonozy) - zakaźne lub pasożytnicze choroby zwierząt (bądź przez zwierzęta tylko roznoszone). U człowieka do zakażenia dochodzi zazwyczaj poprzez bezpośredni kontakt z chorym zwierzęciem lub jego odchodami. Większość z nich określa się mianem "choroby brudnych rąk", co oznacza, że aby uniknąć zakażenia, wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Sprawdź, jakie choroby przenoszą koty i jak postępować, by zapobiec zakażeniu, zarówno u człowieka, jak i u kota. CZYM MOŻNA ZARAZIĆ SIĘ OD KOTA? JAKIE CHOROBY PRZENOSZĄ KOTY? Toksokaroza Toksokaroza (toxocarosis) to choroba pasożytnicza, która u kotów jest wywoływana przez toksokary - larwy glist kociej (Toxocara leonina). Koty są nosicielami glist, które w ich jelitach wytwarzają jaja z larwami. Kot wydala je z organizmu wraz z kałem. Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez kontakt z zakażoną ziemią, piaskiem, pokarmem, zwierzętami i ich odchodami. Larwy są małe i lepkie, dlatego łatwo przyczepiają się do futra kota i jego łap. Następnie kot zostawia je na podłodze, stole, a także na rękach człowieka. Po połknięciu larwy dojrzewają w organizmie człowieka, a następnie umiejscawiają się w różnych narządach wewnętrznych - płucach, wątrobie, mózgu, a nawet oku - gdzie mogą żyć nawet kilka lat. U ludzi zespół larwy wędrującej trzewnej charakteryzuje się zmianami w zachowaniu, bólami głowy, drgawkami, bólami brzucha, wysypką, gorączką, powiększeniem śledziony i powiększeniem wątroby, czasami upośledzeniem widzenia lub padaczką. Leczenie jest trudne i długotrwałe (trwa kilka miesięcy). Jak zapobiec zakażeniu? Istotne jest regularne odrobaczania kotów, częste mycie rąk przede wszystkim przed jedzeniem, po kontakcie ze zwierzętami czy po zabawie, szczególnie po wizycie w piaskownicy czy na placach zabaw. Bąblowica Bąblowica to choroba pasożytnicza, wywoływana przez tasiemca bąblowcowego. Do zakażenia dochodzi poprzez połknięcie jaj bąblowca. Źródłem tego zarażenia są odchody kota. Jaja, po dostaniu się do organizmu człowieka, przekształcają się w larwy, które potrafią rosnąć w nim przez wiele lat i osiągnąć wielkość główki kapusty. Dojrzałe larwy (bąble) bytują w wielu narządach, w wątrobie, otaczając się grubą osłonką w której znajduje się płyn. Stwarzają one poważne ryzyko pęknięcia i krwotoku wewnętrznego. Leczenie obejmuje operację, zazwyczaj usunięcie zajętego przez pasożyta narządu (np. resekcję wątroby) i terapię lekami przeciwpasożytniczymi. Aby uniknąć zakażenia, należy odrobaczać koty i często myć ręce. Jaja mogą znajdować się także na owocach leśnych lub na grzybach, ponieważ żywicielem pośrednim pasożyta są także lisy. Dlatego po powrocie z grzybobrania lub leśnej wędrówki należy dokładnie umyć grzyby i zebrane w lesie owoce. Toksoplazmoza Toksoplazmoza (toxoplasmosis) to choroba wywoływana przez pierwotniaka Toxoplasma gonidii. Wydalane z kałem kota formy przetrwalnikowe - oocysty - mogą przetrwać wiele miesięcy w niekorzystnych warunkach. Jednak mimo sporej liczby zarażonych kotów, w ich kale rzadko stwierdza się oocysty – obserwuje się to jedynie u 0,8-1% populacji. Należy pamiętać, że oocysta jest nieinwazyjna w momencie wydalania z kałem, staje się niebezpieczna dla człowieka dopiero po pewnym czasie (1-5 dni). Oznacza to, że świeży kał chorego kota nie jest groźny. Wystarczy codzienna zmiana żwirku i dezynfekcja kuwety, by uniknąć zarażenia toksoplazmozą. Co więcej, koty sieją oocysty tylko przy pierwszym zarażeniu toksoplazmozą – a więc kot seropozytywny (taki, który miał wcześniej kontakt z pierwotniakiem i wytworzył przeciwciała) jest właściwie bezpiecznym towarzyszem ciężarnej kobiety. Jeżeli kot jest seronegatywny (testy laboratoryjne wskazują, że nie był zarażony), jest jedynym kotem w domu, nie wychodzi na dwór i nie ma możliwości polowania na chore ptaki czy gryzonie, a ty nie karmisz go surowym mięsem – nie ma możliwości, że zarazisz się od niego toksoplazmozą. U zdrowego człowieka (także u dzieci) toksoplazmoza przebiega bezobjawowo. Czasami pojawiają się objawy grypopodobne lub powiększenie węzłów chłonnych. U osób z osłabioną odpornością (np. u chorych na AIDS) choroba może mieć przebieg bardzo ostrej infekcji. Toksoplazmoza groźna dla kobiet w ciąży Kobieta w ciąży lub planująca dziecko powinna unikać kontaktu z kotami. U ciężarnej kobiety, która wcześniej nie chorowała, i w związku z tym nie wytworzyła przeciwciał, po zakażeniu może dojść do ciężkich uszkodzeń płodu i powstania wad wrodzonych (np.: głuchota, upośledzenie umysłowe, ślepota), a nawet poronienia. Kobiety planujące dziecko, nie tylko te posiadające koty, powinny zbadać się w kierunku obecności przeciwciał na toksoplazmozę. Brak przeciwciał oznacza, że ciężarna powinna być pod szczególną kontrolą lekarską. SPRAWDŹ >> Co o toksoplazmozie powinna wiedzieć kobieta w ciąży lub planująca dziecko? Świerzb Świerzb wywoływany jest przez świerzbowca drążącego, pasożyta należącego do rodziny roztoczy. Świerzbowiec pasożytuje w skórze człowieka i zwierząt. Żywi się komórkami skóry i rozmnaża się na jej powierzchni, dlatego zarażony kot zaczyna łysieć, a odkryta skóra jest sucha. Świerzbowce kocie mogą potencjalnie zarazić człowieka, ale ryzyko jest niewielkie, co oczywiście nie zwalnia właścicieli od zachowania środków ostrożności i leczenia kotów domowych. Świerzbowiec może się przenieść z kota na ludzi. Jednak dochodzi do tego w rzadkich sytuacjach, np. przy obniżonej odporności (dzieci lub osoby w podeszłym wieku albo ludzie chorzy np. na białaczkę, AIDS, albo po przeszczepach narządów). Wtedy może dojść do wniknięcia świerzbowca usznego do naskórka ludzkiego, nie wywołuje to jednak żadnych groźnych skutków – lekkie zaczerwienienie i swędzenie ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Aby uniknąć zakażenia, należy obserwować furto kota (czy nie ma pierwszych objawów łysienia), a także często myć ręce i prać w wysokiej temperaturze ubrania/bieliznę/pościel. Grzybica strzygąca Grzybica strzygąca ma dwie postacie: powierzchowną - charakteryzuje się występowaniem odgraniczonych, owalnych zmian na skórze głowy owłosionej, zarówno kota, jak i człowieka. Typowe są włosy odłamane i zniszczone; głęboką - występują guzy zapalne z wypływającą ropną treścią. Włosy zwykle samorzutnie wypadają. Mogą pojawiać się też objawy ogólne - gorączka czy limfocytoza. Leczenie jest długotrwałe (leki doustne, szczepionka, antyseptyczne kąpiele). Aby nie dopuścić do zakażenia, należy często sprzątać mieszkanie, prac pościel i kocie legowiska, koce w wysokiej temperaturze, a przede wszystkim często myć ręce (zawsze po zabawie z kotem). Choroba kociego pazura Choroba kociego pazura jest spowodowana przez bakterie Rochalimaea henseale, które są przenoszone przez pchły. Do zakażenia dochodzi przez ugryzienie albo zadrapanie przez kota. Często na chorobę kociego pazura chorują dzieci. Zwierzęta nie mają żadnych objawów zarażenia tą bakterią. U człowieka początkowo choroba przebiega bezobjawowo lub tylko z objawami w miejscu zranienia (miejscowe zaczerwienienie, grudka zapalna). U nielicznych pacjentów, po kilku tygodniach, może pojawić się gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, które mogą przebiciu (wtedy dochodzi do wylania treści ropnej). Inne objawy chorobowe to: bóle głowy, pleców, podbrzusza, zmęczenie. Aby uniknąć zakażenia należy zapobiegać zapchleniu kota i unikaj sytuacji, w których kot może gryźć lub podrapać. Jeśli już dojdzie do zadrapania, jak najszybciej oczyść uszkodzoną powierzchnię skóry wodą utlenioną. Chlamydioza Chlamydioza, a konkretnie Chlamydophila psittaci typ koci, to choroba bakteryjna, która u kotów objawia się tzw. kocim katarem: zwierzę często kicha, a z jego oczu wypływa śluzowata wydzielina. choroba najczęściej atakuje młode koty, poniżej pierwszego roku życia, ze względu na niedojrzały układ odpornościowy. Podstawową drogą zakażenia jest kontakt z wydzieliną z worka spojówkowego chorego kota. U człowieka zazwyczaj objawy choroby nie pojawiają się. Bardzo rzadko występują objawy podobne do objawów rzeżączki. U mężczyzn można zauważyć nieprawidłową wydzielinę z cewki moczowej. Aby zapobiec chorobie, stosuje się u kotów coroczne szczepienia ochronne. Wścieklizna Wścieklizna ta śmiertelna choroba, która jest wywołana przez wirusa Rabies virus (RABV). Człowiek może zarazić się nią w wyniku pogryzienia przez chore zwierzę. Okres inkubacji trwa 2 miesiące, podczas których możliwe jest uodpornienie na działanie wirusa za pomocą podania antytoksyny i serii szczepionek. Jaka to choroba? Pytanie 1 z 12 Co dolega temu dziecku? Atypowe zapalenie skóry Atopowe zapalenie skóry Atypiczne zapalenie skóry

czy pies moze sie zarazic od kota